





















Είναι γνωστό σε όλους ότι η πόλη μας στερείται των κατάλληλων κτιρίων που θα μπορούσαν να στεγάσουν με τρόπο λειτουργικό τις δημόσιες υπηρεσίες, προς όφελος των πολιτών που συναλλάσσονται με αυτές, ενώ ταυτόχρονα αφήνονται να καταρρεύσουν άλλα δημόσια κτίρια, τα μόνα που απέμειναν μέσα στη θάλασσα του τσιμέντου να θυμίζουν την ιστορία της πόλης αυτής.
Δεν υπάρχει διοικητήριο, αντίθετα όλες οι υπηρεσίες είναι σκορπισμένες σε διάφορα μη εξυπηρετικά κτίρια, το ταχυδρομείο της πόλης μας παρά την πρόσφατη ανακαίνιση του, είναι πολύ μικρό για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες μιας συνεχώς αναπτυσσόμενης πόλης 80.000 κατοίκων, ενώ το Δικαστικό Μέγαρο παρά τις άοκνες προσπάθειες όλων των παραγόντων της απονομής της δικαιοσύνης (δικαστών, δικαστικών υπαλλήλων και δικηγόρων) αδυνατεί να σταθεί αντάξιο των προσδοκιών μιας πόλης που θέλει να λέγεται η πρώτη πόλη της Ευρώπης που περιμένει μάλιστα να υποδεχτεί και τον αγωγό πετρελαίου ως φορέα περαιτέρω ανάπτυξης όπως διατυμπανίζεται από τους θιασώτες του.
Ανατρέχοντας κανείς στην ιστορία αυτής της πόλης διαπιστώνει δυστυχώς ότι η κακοδαιμονία της έλλειψης δημοσίων κτιρίων ήταν ανέκαθεν γνώρισμα της. Στο φύλλο της 22 Ιανουαρίου 1928 της εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ» δημοσιεύθηκε η ανταπόκριση του γνωστού ρεπόρτερ της εποχής Μιχ. Ροδά, ο οποίος περιηγήθηκε την πόλη μας και κατέγραψε τα προβλήματα που αντιμετώπιζε. Μεταξύ άλλων έγραψε:
«…Η εγκατάλειψις των δημοσίων κτιρίων είνε αυτόχρημα όχι απλώς εγκληματική αλλά ατιμωτική. Είνε ο επιεικέστερος χαρακτηρισμός τον οποίον δύναται να κάμη οιοσδήποτε άνθρωπος όταν αντικρύση το θέαμα της εγκαταλείψεως μεγάλων και ευρύχωρων δημοσίων κτιρίων. Αυτό και μόνον το αίσχος αποτελεί το βαρύτερον κατηγορητήριον κατά της αθηναϊκής γραφειοκρατίας, του ζαμανφουτισμού και της μοιρολατρίας της. Οι δημοσιολόγοι, οι κοινωνιολόγοι, οι οικονομολόγοι, οι πολιτευόμενοι θα έπρεπε να ταξειδεύσουν μέχρι της Αλεξανδρουπόλεως για να βεβαιωθούν περί του μεγέθους και της εκτάσεως του αίσχους. Αλλ’ επειδή οι περισσότεροι βαρύνονται να εξέλθουν των Αθηνών θα προσπαθήσω να περιγράψω το αίσχος και θα παρουσιάσω με φωτογραφικές αποδείξεις τα κακουργήματα.
Το δικαστικόν σώμα του πρωτοδικείου Αλεξανδρουπόλεως αποτελείται από τον πρόεδρον κ. Φιλιππίδην, τους δικαστάς κ.κ. Τσακωνόπουλον, Γαλάνην, Κασσίμην και τον εισαγγελέα κ. Καραμάνον. Η θέσις των όταν συνεδριάζουν είνε τραγική, κάτω από τη στέγη ενός ετοιμορρόπου οικήματος το οποίον χρησιμοποιείται και ως ειρηνοδικείον. Με μεγάλη δυσκολία κατορθώνουν να τοποθετήσουν τα καθίσματα των στη μικρή εξέδρα!
Μερικοί δικηγόροι υπερασπισταί μαζεύονται σαν κατάδικοι σε μια ακρούλα και άλλοι περιμένουν όρθιοι για να πάρουν την σειράν των. Εξευτελισμός του χειροτέρου είδους. Για τους κατηγορουμένους υπάρχουν μονον δυο θέσεις και για το ακροατήριο…μηδέν. Αυτή είνε η… αίθουσα του πρωτοδικείου Αλεξανδρουπόλεως και γι’αυτό η κλήρωσις των ενόρκων γίνεται κατά τύπους χωρίς όμως και να ορίζωνται δίκαι ελλείψει χώρου! Κατ’ανάγκην λοιπόν το πρωτοδικείον δικάζει μόνον τα πλημμελήματα. Παρηκολούθησα μιαν συνεδρίασιν του δικαστηρίου και ομολογώ ότι επένθισε η ψυχή μου με το θέαμα της κρατικής αστοργίας.
Εις απόστασιν ολίγων βημάτων από του ετοιμορρόπου δικαστικού…μεγάρου υπάρχει εγκαταλελειμμένον το πρώην τουρκικόν διοικητήριον, χωρίς πόρτες και παράθυρα, με δώδεκα ευρύχωρα δωμάτια, με τα καταστρεπτικά σημάδια των στρατιωτών, οι οποίοι κατά καιρούς επέρασαν από την Αλεξανδρούπολιν κι’εστεγάσθησαν προσωρινώς. Και για να δικαιολογήται η κατοχή εκ μέρους του δημοσίου έχει εγκαταστήση μερικούς χωροφύλακας της φρουράς των φυλακών.
Οι κατά καιρούς νομάρχαι και πρόεδροι πρωτοδικών υπέβαλον εκθέσεις, υπέδειξαν την επιτακτικήν ανάγκην της προστασίας και της χρησιμοποιήσεως συνάμα του παλαιού διοικητηρίου. Και όπως διεπίστωσα από την έρευναν μου εις τα γραφεία του νομομηχανικού υπεβλήθη και ο προϋπολογισμός της δαπάνης των επισκευών την 3ην Απριλίου 1927! Ο συντάξας την μελέτην νομομηχανικός κ. Γκιώνης αποφαίνεται ότι με δαπάνην μόνον 280.000 δραχμών το διοικητήριον δύναται να επισκευασθή τελείως και να στεγάση όλες τις υπηρεσίες του δημοσίου και έτσι ν’αποφεύγουν και τα ενοίκια.
Με 280.000 δραχμάς θ’αποκτήση ένα πραγματικό μέγαρο το δημόσιο, αλλά μέχρι σήμερον ούτε φωνή ούτε ακρόασις εξ Αθηνών. Και δυστυχώς δεν είνε το μοναδικό αίσχος. Υπάρχει απέναντι του εγκαταλελειμμένου διοικητηρίου ένα πελώριο ημιτελές σχολικό κτίριο του οποίου η ολική αξία έχει εκτιμηθή εις 11 εκατομμύρια. Έχει και αυτό αφεθή εις την τύχην του καθ’ην στιγμήν η κατάστασις των σχολικών διδακτηρίων και του διδασκαλείου είνε τραγική.
Και για να συμπληρωθή το αίσχος το υπουργείον της Παιδείας απέστειλε προ έτους ένα ηλικιωμένο μηχανικό του αρχιτεκτονικού τμήματος ονόματι Γεδεών ο οποίος ανέλαβε με 600.000 δραχμές να το αποπερατώση. Ο περίφημος αυτός μηχανικός επεχείρησε να το στερεώση και παρ’ολίγον να το γκρεμίση εξ ολοκλήρου.
Προ του κινδύνου της καταστροφής του έσπευσε ο δήμαρχος κι’ετηλεγράφησε εις την γενικήν διοίκησιν Κομοτινής και απεστάλησαν εκείθεν επειγόντως ο τότε επιθεωρητής των δημοσίων έργων κ. Πίσσας και ο αρχιτέκτων των σχολικών διδακτηρίων κ. Βογιατζόγλου, οι οποίοι απεμάκρυναν τον κ. Γεδεών μακράν της Αλεξανδρουπόλεως.
Η αγανάκτησις των κατοίκων δια την εγκατάλειψιν των δημοσίων κτιρίων είνε απερίγραπτος κι’εγώ απορώ πως εξακολουθούν να έρχωνται διοικηταί εδώ κάτω και να παρίστανται εις τας συνεδριάσεις της βουλής των αντιπρόσωποι του λαού εφ’όσον δεν λαμβάνεται πρόνοια υπέρ των δικαστηρίων και των σχολείων.
Το οικτρόν θέαμα και των δυο δημοσίων κτιρίων και η αδιαφορία των κεντρικών αθηναϊκών υπηρεσιών μοιραίως αναγκάζουν όλους εδώ κάτω να σκεφθούν ότι η Ελλάς δεν ενδιαφέρεται, δεν πολυσκοτίζεται και αδιαφορεί για το χαλασμό και το γκρέμισμα των δυο πολύτιμων κτιρίων. Οι δικασταί υποφέρουν, τα παιδιά χτικιάζουν, οι προϋπολογισμοί των επισκευών μένουν κλειδωμένοι στα συρτάρια των υπουργείων!
Εάν αυτό λέγεται κράτος και διοίκησις, τότε ο Θεός να μας βοηθήση να μη μας συμβούν χειρότερα δυστυχήματα…»
Σήμερα αν ζούσε ο Ροδας και ερχόταν στην πόλη μας, θα έβλεπε ότι το εγκαταλειμμένο τότε τουρκικό διοικητήριο μπορεί να έγινε δικαστικό μέγαρο, είναι όμως ακατάλληλο, παρά την προσθήκη ενός ορόφου που έγινε το 1955, να ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις μιας ευνομούμενης πολιτείας. Αν μάλιστα παρακολουθούσε σήμερα μια δίκη σε κάποιο στενό γραφείο του πάνω ορόφου πόσο θα σφιγγόταν η ψυχή του; Kαι μετά λέει κανείς ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Μήπως δεν φταίει μόνο η αθηναϊκή γραφειοκρατία; Θα πρέπει επιτέλους οι τοπικοί άρχοντες να αφήσουν τα λόγια και να ενσκήψουν πραγματικά στο θέμα αυτό που αποτελεί ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της Αλεξανδρούπολης του 21ου αιώνα. Ελπίζω τουλάχιστο ότι μετά από 80 χρόνια όταν οι μελλοντικές γενιές θα διαβάζουν το άρθρο αυτό να μην επαναεπιβεβαιώνουν ότι η ιστορία δυστυχώς πάλι επαναλαμβάνεται.
ΠΕΤΡΟΣ Γ. ΑΛΕΠΑΚΟΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ - ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ
1. ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΛ. ΒΗΜΑ 21-1-1928
2. ΦΩΤΟΑΡΧΕΙΟ: Γεωργίου Π.Αλεπάκου.
Τους πρώτους μήνες του 1909 ένας επαναστατικός άνεμος έπνεε πάνω από τα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στα βαλκάνια. Τι είχε όμως προηγηθεί;
Το Καλοκαίρι του προηγούμενου έτους το Κομιτάτο της Ενώσεως και της Προόδου, η επίσημη οργάνωση του κινήματος των Νεοτούρκων, κατόρθωσε να επιβάλει στον αυταρχικό Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ (Abdülhamid II) (Εικόνα 1)
«Εικόνα 1: Abdulhamid II.»
«Εικόνα 2: Η μεγάλη οδός στο Δεδέαγατς.»
Ποια ήταν όμως η εικόνα του Δεδεαγατς εκείνη την εποχή; Η δημοσιογράφος Μαρία Χατζηκάλου στο βιβλίο της που εκδόθηκε το 1909 «ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΑΚΗΣ» μας μεταφέρει την εικόνα που συνάντησε επισκεπτόμενη την πόλη μας, την οποία παραθέτομε με την ορθογραφία του πρωτοτύπου πλην του πολυτονικού: «Από Σουφλή μετέβην είς Δεδεαγατς πόλιν παράλιον με εμπόριον τέλειον. Επεσκέφθην το εργοστάσιον των αλεύρων κ.Γ.Πρωτοπαππα (Εικόνα 3),
«Εικόνα 3: Το εργοστάσιον των αλεύρων κ. Γ. Πρωτόπαππα.»
«Εικόνα 4: Η Μητρόπολη Αίνου και το σχολείο.»
«Εικόνα 5: Η οδός των ξενοδοχείων.»
«Εικόνα 6: Η μεγάλη οδός του Δεδέαγατς.»
«Εικόνα 7: Η οδός Φάρου.»
«Εικόνα 8: Ο Δημοτικός κήπος & το πασαλίκι.»
Ακολούθησαν οι εκλογές το Φθινόπωρο του 1908, ενώ το Μακεδονικό Ζήτημα που ταλάνιζε την αυτοκρατορία από τις αρχές του αιώνα άρχισε να φτάνει στο τέλος του, με Έλληνες και Βουλγάρους να καταθέτουν τα όπλα. Η επαναφορά του συντάγματος όμως δεν κατάργησε την αυταρχική συμπεριφορά του Σουλτάνου, ούτε έλυσε τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπιζε η αυτοκρατορία τόσο σε εσωτερικό επίπεδο όσο και στον εξωτερικό τομέα. Η Αυστροουγγαρία ανακοίνωσε στις 6 Οκτωβρίου 1908 την προσάρτηση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης που κατείχε ήδη από το 1878, ενώ μια ημέρα πριν η Βουλγαρία ανακήρυξε την ανεξαρτησία της. Στις 7 Οκτωβρίου η Κρητική Συνέλευση ανακήρυξε την ένωση με την Ελλάδα. Η αυτοκρατορία ήταν ένα καζάνι που έβραζε και η κατάσταση είναι έκρυθμη. Ο Εμμ. Αλτιναλμάζης γράφει στον Ι. Δραγούμη από το Δεδεαγατς: «Έχουμε σύνταγμα ή μάλλον αναρχίαν, η Κυβέρνησις φοβείται το Κομιτάτον, το Κομιτάτον επισήμως δεν θέλει ν’αναμιχθή εις τα της κυβερνήσεως…κυκεών διαταγών, θράσος των Βουλγάρων, περιποιήσεις των Τούρκων προς αυτούς».
Παράλληλα η εθνική «Πανελλήνια Οργάνωση» συνέχισε τον εξοπλισμό των ελληνικών πληθυσμών της Θράκης, με αρωγό το ελληνικό κράτος που έστενε κρυφά σημαντικές ποσότητες όπλων και πολεμοφοδίων στην περιοχή του Δεδεαγατς και της Αίνου για να προωθηθούν περαιτέρω στην ενδοχώρα. Όπως έγραψε ο Υποπρόξενος του Δεδεαγατς: « Χάρις εις την οργάνωσιν ταύτην και την μελετημένην του εδάφους προπαρασκευήν κατέστη δυνατόν μετ’άκρας μυστικότητος και παραδειγματικής μεθοδικότητος να πραγματοποιηθώσιν επανειλημμένας αποβιβάσεις όπλων και φυσιγγίων και εξοπλισμός μεγάλου αριθμού ομογενούς στοιχείου..». Ο αντίκτυπος από την κήρυξη της βουλγαρικής ανεξαρτησίας προκάλεσε επιπλέον ανησυχία και αναβρασμό στο ελληνικό στοιχείο, ενώ ταυτόχρονα άρχισαν να παρατηρούνται εντατικές βουλγαρικές ενέργειες για την κατατρομοκράτηση των ελληνικών πληθυσμών, την παρεμπόδιση της κυκλοφορίας και της ελεύθερης επικοινωνίας των ελληνικών χωριών.
Έτσι έφθασε το 1909. Η κυβέρνηση των Νεοτούρκων που επικράτησε στις εκλογές έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο, μια πιο αυταρχική δηλαδή διακυβέρνηση από ο,τι την προηγούμενη περίοδο. Η ένωση όλων των εθνικοτήτων ερμηνεύονταν γι’αυτούς ως «εξοθωμανισμός» και οι ελπίδες όλων διαψεύστηκαν. Στις 12 Απριλίου του 1909 έγινε στην Κωνσταντινούπολη μια ένοπλη εξέγερση από μονάδες στρατού σε συνεργασία από «ορθόδοξους μουσουλμάνους»(κυρίως ιεροσπουδαστές, δερβίσηδες και γενικότερα το ισλαμικό παραδοσιακό κατεστημένο της πρωτεύουσας), που ζητούσαν να δοθεί τέλος στη διαφθορά της κυβερνήσεως από τις δυτικές και κοσμικές ιδέες και να πραγματοποιηθεί μια επιστροφή στις αρχές της Σαρίας (Şeriat) -του ιερού νόμου του Ισλάμ. Ο Σουλτάνος είχε την απρονοησία να ευθυγραμμιστεί με τους αντεπαναστάτες, διέταξε το κοινοβούλιο να σέβεται το «Σεριατ» και συγχώρησε τους στασιαστές. Αλλά ο Μαχμούτ Σεβκετ Πασάς (Mahmud Şevket Paşa), ο νεότουρκος Διοικητής της 3ης στρατιάς διέταξε την αποστολή από τη Θεσσαλονίκη στρατευμάτων να καταστείλουν το κίνημα. (Εικόνα 9)
Στο φύλλο της εφημερίδας «ΕΜΠΡΟΣ» της 12-4-1909 διαβάζουμε ανταπόκριση από την Κωνσταντινούπολη, ότι από το Δεδεαγατς έφθασαν εκεί με το ατμόπλοιο «Γαρπ» 2.000 στρατιώτες κατά μια εκδοχή για να ενισχύσουν τον εκεί στρατό κατ’άλλη για να απολυθούν.
«Εικόνα 9: Στρατιώτες του Mahmud Şevket Paşa στο δρόμο για την Κων/πολη.»
Στις 16 Απριλίου 1909 τα στρατεύματα των επαναστατών, περίπου 100 αξιωματικοί και 1000 στρατιώτες, φεύγουν από τη Θεσσαλονίκη για την Τσατάλτζα (Tschataldja), όπου φθάνουν την επόμενη. Στην πορεία μάλιστα ενισχύθηκαν με πολλούς εθελοντές απ’όλη τη Μακεδονία.
«ΣΚΡΙΠ 16-4-1909»
«ΕΜΠΡΟΣ 14-4-1909»
«Εικόνα 10: Βαγόνι του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ.»
Με την καθαίρεση του Αβδούλ Χαμίτ (Abdülhamid II), τέλειωνε μία περίοδος δεσποτισμού και αιματηρών διώξεων, γι’αυτό και είχε επονομαστεί ως ο «Κόκκινος Σουλτάνος» (Kızıl Sultan). Άρχιζε μια νέα περίοδος για την Οθωμανική αυτοκρατορία πιο καταστροφική για την ίδια αλλά και για τους λαούς που την αποτελούσαν. Στα γεγονότα αυτά έπαιξε και η μικρή μας πόλη το δικό της ρόλο αλλά και επηρεάστηκε από αυτά, στη μετέπειτα πορεία της.
ΠΕΤΡΟΣ Γ. ΑΛΕΠΑΚΟΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ - ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ
1. The revolution in Constantinople and Turkey, sir W. M. Ramsay, 1909
2. Turkey in revolution, Charles Roden Buxton, 1909
3. The fall of Abd-Ul-Hamid, Francis McCullagh, 1910
4. Life of Abdul Hamid, sir Edwin Pears, 1917
5. Η ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ Της ΕΛΛΑΔΑΣ 1770-1923, DOUGLAS DAKIN, ΜΙΕΤ 1989
6. Purnel ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 20ΟΥ ΑΙΩΝΟΣ, ΤΟΜΟΣ 1, 1968
7. ΘΡΑΚΗ ΜΟΡΦΕΣ & ΓΕΓΟΝΟΤΑ 1902-1922, ΚΑΛ. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΗ ΜΟΥΣΙΠΟΥΛΟΥ, ΠΙΤΣΙΛΟΣ 1991
8. ΘΡΑΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, Κ. ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ, 1990
9. ΦΩΤΟΑΡΧΕΙΟ: Γεωργίου Π.Αλεπάκου.